Paris Joel

A Casa do Vello Cidre

Coma un trombo nas veas da modernidade

Atópase a casa do vello Cidre,

Matria telúrica dunha Galiza que resiste

A esclerose dunhas horas contadas.

A súa mirada de 1910 lévame ao tempo

Dos efémeros amarotes

e as mazás roubadas,

Das conversas cos animais

E o camiño da escola

Sempre tan, tan lonxana.

Coma a perenne vixía da costa de Cangas

EU siento que me fala,

E se por ela fora,

EU sei que xa estaría derrubada.

Pero a casa ten un fillo a quen coidar,

Qué sería do vello Cidre neses aparcadoiros de inminentes mortos,

Nese inmenso loito de branco oriental,

Non, ela, endexamais permitiría iso,

E cas bágoas entre as tellas,

A terra coma chan,

E as paredes de engurras,

Agarima ó vello ate o final.

As veces, a luz da cociña sáeme ó paso

E atisbo a ver ó vello Cidre na súa soidade.

Alomenos él xa sabe o que hai.